caffekm

ta poranna agresja to byl tylko chwilowy atak. generalnie jestem szczesliwa, radosna i wogole optymistycznie nastawiona do swiata..... czasem po prostu trzeba sobie ulzyc i opierdzielic kilka osob zeby nie bylo zbyt cukierkowo i zeby sie ludzie nie przyzwyczaili ze taka mila i fajna jestem.

prześledzilam kilka blogow i stwierdzilam ze panuje jakas straszna zaraz zwana depresja, melancholia czy jakkolwiek inaczej i zbiera coraz to wiekszy plon wsrod bardzo mlodych ludzi... cecha charakterystyczna naszych czasow???

ja chyba wlaśnie znalazlam sposób na moje zmory :                                                                                                        1. pisze TUTAJ to o czym normalnie porozmawialabym z ktoras z moich fantastycznych ...nie wiem jakiego slowa uzyc..."jedna z kilku fantastycznych kobiet jakie znam" a ktore teraz sa daleko i nie moge juz tak po prostu do nich pojsc lub zadzwonic kiedy mam ochote sie wywnetrzyc                                                                                                           2. snuje plany.  uczepilam sie jednej mysli i snuje plany jak ja urzeczywistnic. to mi daje poczucie bezpieczenstwa...na razie

i jest mi dobrze ... nawet bardzo !

nienawidze takich dni jak dzisiaj. wstajesz rano i juz wiesz ze to nie byl dobry pomysl bo wszystko uklada sie nie po twojej mysli: zegarek jakos szybciej odlicza minuty a tobie zrobienie nawet najprostszej czynnosci zajmuje 2 razy wiecej czasu niz zwykle w konsekwencji czego spieszysz sie i to jest poczatek katastrofy...niekontrolowana fala zlosliwosci przedmiotow martwych (i zywych)!!!!!   a najgorsze jest to ze w takiej chwili potrafi mnie wyprowadic z rownowagi byle bzdura : np to ze nie moge znalezc parasola (na dodatek mży i jest paskudna mga na dworze). nie ze wogole jakiegokolwiek parasola tylko akurat tego jednego jedynego ktory akurat gdzies zaginal a ja akurat z nim chcialam dzis wyjsc..

i tak ma być przez nastepne 5 miesiecy?????

nie przezyje!!!!!!!!!!!!